Vakantie

Jongens, ik heb jullie een beetje genegeerd lijkt wel. Dat was niet de bedoeling. Mijn wekelijkse terugkerende onderwerpen zijn ook niet aan de orde geweest. Qua het onderwerp projecten is dat begrijpelijk want ik ben een week op vakantie. Kan dan niet aan mijn projecten werken omdat zich dat allemaal thuis afspeelt. Heb wel wat voorbereidend werk kunnen doen zoals onderwerpen voor schilderij verzinnen. En afgelopen zondag had ik iets poezerigs moeten bloggen. Ook niet gelukt. Dat kwam omdat ik op bezoek was bij allemaal poesen. En andere diertjes. Om het goed te maken heb ik daar wel foto’s van gemaakt.
Hier een foto van een Rode Lynx…


En een dikke knuffel van de Sumatraanse tijgers…

Sportief doen

‘Goed, je hebt hier al eerder gesport, zag ik’.
‘Dat klopt’.
‘Nou, dan weet je wel hoe het hier gaat. Waarom wil je weer gaan sporten, heb je een doel voor ogen?’
‘Nee, geen concreet doel, ik ben namelijk ziek en wil eigenlijk gewoon bewegen en wat te doen hebben en dit vind ik wel leuk’.
‘Nou, dan maak ik een programma voor je, doen we benen en armen en rug, en ik wil graag dat je roeien doen, dat is goed voor je rug’.
‘Zet er maar in, ik kijk wel of het lukt’.
‘Ja, wel doen hoor, anders maak ik het programma voor niets, je wilt toch wel afvallen?’
‘Nee, ik wil niet nog meer afvallen, trouwens dat kan ook niet’.
De instructrice kijkt mij wat raar aan dus ik vervolg,
‘dat vereist een wat zwaar programma en meerdere malen per week komen trainen en dat kan ik niet meer. Daarbij ben ik al meer dan 10 procent van mijn lichaamsgewicht kwijt en heb nu een BMI van 23,5 en dat vind ik wel goed zo’.
‘Als je last hebt van je rug dan kan je daar voor trainen en dan gaat het beter en kan je meer doen dan je nu kan’.
‘Ik heb geen last van mijn rug, ik heb een ernstige ziekte, ik heb MS’.
‘Oh, dat is een spierziekte, toch?’
‘Nee, het is een ziekte van het centraal zenuwstelsel, die gaat langzaam stuk. Dat uit zich bij mij in ernstige vermoeidheid en slappe benen. Daarom kan ik nu minder dan voorheen’, zeg ik wat geïrriteerd.
‘Kan je nog steeds wel wat afvallen hoor’.
‘Luister, het kan zijn dat als ik hier langskom ik tien minuten op de loopband sta en dat het dan wel weer genoeg is geweest’.
‘Oh, geeft niet, als je dat dan tegen mij zegt, dan help ik je met de rest van je programma’.

En plots lijkt mij zwemmen ook een hele fijne optie…

Soep is heel persoonlijk

Zelf houd ik van soep met inhoud. Geen laf bouillonnetje met julienne gesneden omelet erin voor mij want daar kan ik niet op leven. Wil er veel groenten in en het liefst ook nog peulvruchten en/of pasta. Zoiets als Minestrone is helemaal geschikt. Of kikkererwtensoep, bamikerriesoep met ei of een lekkere stew. Want laten we wel wezen, dat is eigenlijk gewoon een dikke soep.
Een wat betere vriendin echter gruwelt van kidneybonen in haar soep. Een lekkere groentesoep kan haar best bekoren maar niet als er niervormige bonen in zitten. Dan heeft ze liever een kupasoep. Ook ken ik iemand die de croutons uit zijn kupasoep mikte.
‘Ik vreet geen oud brood’ zei hij toen ik hem ernaar vroeg.
Ook kwam ik ooit in contact met iemand die geen soep lustte. Geen enkele soep, maakte niet uit waar het van was, ze at het niet. Raar vind ik dat. Ze had verder nog wat meer rare trekjes welke vooral gebaseerd waren op andere soorten van afkeer. Ik heb haar nu al jaren niet gezien. Ik heb het schijnbaar niet zo op met antisoepmensen.

Blog revival

Het was oktober 2003. Ik werkte slechts 1 dag in de week en was veel online. Ik las, zoals gebruikelijk, alles waar ik mijn oogjes terecht kon laten komen en zo ook verschillende weblogs. De blogs die ik fijn vond om te lezen sloeg ik op in mijn favorieten en ik had zelf ook al een website. Zelfs een domein. Samen met vriend M, die veel meer van compoeters, software, internet ed weet dan ik, maakte we een weblog. Moet je zelf vullen zegtie nog. En zo geschiedde. Ik kreeg lezers en reageerders en kon zelfs zien in de stats waar de mensen vandaan kwamen.
Na een jaar een 4 was ik er zat van en ben ik gestopt. Nog geen half jaar later ging ik weer verder. Op een andere plek, met dezelfde naam. Lo and behold daar kwamen de lezertjes weer. Sommige kende ik al van online, andere waren nieuw voor mij. Ik keek niet meer waar ze vandaan kwamen. Mijn blog is langzamerhand meer in een lifelog verandert en is nu meer van mij dan voorheen.
Maar het zakt in. Het bloggen is beetje passé heb ik mij laten vertellen. De enige mens die ik tegen kwam die nog een blog wilt beginnen ken ik via de schrijfclub waar ik deel van uit maak. Vele van de mijn favoriete bloggers zijn niet meer zo actief. Sommige zelfs helemaal niet meer. Geen idee waar ze zijn gebleven.
Zelf ben ik ook niet zo fanatiek. Nu was ik dat nooit echt. Fanatiek zit niet in mijn genen. Maar deze week is het de week van blog revival. En ik ga daar actief wat mee doen.
In ieder geval ga ik er over nadenken. Zet de koffie maar aan.

Heb dit heus niet zelf verzonnen en ben ook niet de enige die mee doet, hier vind u de andere.