Een jammerlijk moment

Ik ben diep teleurgesteld. Ben de hele ochtend bezig geweest mij te verheugen op het buitenleven met alle interessante dingen om naar te kijken. Met zeer betreurenswaardig resultaat. Laat mij dat even toelichten.

Zelf kan ik de deur niet open doen en ben daarbij daarom afhankelijk van anderen. Deze zijn gelukkig aanwezig. Als ik zeg aanwezig bedoel ik dat ze zich af en toe en heel plotseling in dezelfde ruimte als ik bevinden. Zo ook deze ochtend. Met pijn en moeite heb ik duidelijk geprobeerd te maken dat ik naar buiten wil. Om, voor mij niet duidelijke redenen, werd dit niet begrepen. Oh, ik kreeg wel aandacht hoor. Dat was ook lekker maar ik wilde nog steeds naar buiten. Uiteindelijk was het de roze blob duidelijk. Hij, of zij, dat weet ik nooit, misschien is het wel het, liep naar de achterdeur en babbelde wat. Tegen mij natuurlijk maar ik luister niet. Dat doe ik nooit, ik versta er toch niets van. En ja, de deur werd open gedaan. Vol enthousiasme, want zo ben ik, loop ik naar de verschenen opening. Enkel en alleen om een dikke druppel water op mijn neus te krijgen. En ik zag er snel nog 1 aankomen. Het is triest en jammer. Ik ga mij beraden en mij vervoegen bij de verantwoordelijke instantie. Miauw.

5 gedachten over “Een jammerlijk moment”

  2. Dat had ik nou ook! De hele nacht had ik stil gelegen, wachtend tot mijn baasjes wakker zouden worden en me naar buiten zouden laten. Eindelijk was het zover, het vrouwelijke baasje nam me mee ik rende naar buiten en….nat! Help! Ik moest mee naar het veld en ik heb er een paar minuten rondgelopen maar toen wilde ik weer naar binnen. En toen begon mijn mannelijke baasje hard te lachen toen hij me zag, gemeen hoor! Dat hij het nou lekker vind elke ochtend in dat kamertje onder die waterstralen te gaan staan is zijn probleem, niet hem mijne. Nou ja, nu lig ik weer lekker warm op zijn schoot. Woef.

Geef een reactie