Ni mar a shiltear a bhitear
Laatste keer dat het zonnetje zo hard scheen was ik in Zuid Limburg. Aan de wandel. En daar vond ik een buurtsuper met een zeer uitgebreid assortiment. Dit riep wel wat vragen op. Nu ben ik oud genoeg om te weten wat PTT is maar, lieve lezers en medebloggers, help me out: Computerfood? WTF?
Kan u lekker fluiten? Op een fluit bedoel ik. Dan kan u wellicht iets betekenen voor de Duitse stad Hamelen. Bekend van het verhaal van de rattenplaag die in de 13e eeuw werd opgelost door een geezer met een magische fluit* die de ratten in de rivier lokte alwaar ze verdronken. Want ze hebben er weer een beetje veel van de gezellige knaagdieren. Schijnt niet echt een heel groot probleem te zijn deze keer maar voor de zekerheid kunnen ze maar beter een fluitist achter de hand houden. Overigens, ratten kunnen zwemmen. Maar dit terzijde.
*) Ik word daar toch een beetje lacherig van. En dan te bedenken dat ik dit ooit, als kind, een heel normaal gegeven vond.
En toen dacht ik, heel stoer, zelf mijn band te plakken. Het is niet dat ik dat voor het eerst doe. Het is wel alweer een tijd geleden. Ik ben zuinig op mijn fiets en rij, bij voorkeur, niet door glas, spijkers en andere levensgevaarlijke spullen*. Het begon al lekker toen ik de fietsbandplakspullen niet kon vinden. Bleken ergens onderin achteraan in een klein gereedschapskistje te zijn verzameld. Handig, vooral als je weet waar het is. Omdat het mijn achterband is die lek is heb ik niet het gehele wiel eraf gehaald. Krijg ik er nooit meer lekker op natuurlijk. Dus heb eerst alleen binnenband eruit gesloopt om op zoek te gaan naar het gaatje. Band opgepompt en ik hoorde geen lucht die uit een klein gaatje geperst werd. Nadat ik de luide muziek van Wolfmother, altijd lekker als je druk bezig bent in de schuur, uit had gezet hoorde ik nog steeds geen ontsnappende lucht. Daarom bak met water erbij. Na de bijna volledige band door het water te hebben gehaald vond ik het gat. Scheurtje eigenlijk. Zal met de leeftijd te maken hebben. Van de band bedoel ik, niet die van mij. Opgelucht dat ik het euvel gevonden heb knip ik een leuk ovaaltje van het bandenplakselvelletje en grijp naar het tubetje lijm. Het tubetje is bijna leeg en ziet er wat oud uit hoewel erop staat dat het een vernieuwde formule betreft. Waarschijnlijk heeft men in de jaren 80 van de vorige eeuw een nieuw mengsel lijm voor het bandenplakken op de markt gebracht. Hartstikke fijn. Vooral als je in de jaren 80 van de vorige eeuw leeft. Maar nu niet zo geweldig want de lijm blijkt jammerlijk overleden. Tot zo ver het fietsbandgaatjeplak verhaal voor vandaag. En dan ga ik nu naar de schuur van mijn vader om te kijken of hij ergens een recenter tubetje bandenplaklijm heeft liggen.
Wordt vervolgd…
*) Levensgevaarlijk als je rubber bent, dat is.
