Maand: december 2010

Een tropisch Nieuwjaar toegewenst met vele Mooie Momenten.

Ik werd er vandaag nog op gewezen, door een goede en opgeluchte vriendin, dat goede voornemens echt niet meer van deze tijd zijn. Dat vind ik een goede ontwikkeling. Januari is een rottige maand om iets te veranderen aan jezelf. Daarbij heb ik het hier over een gedragsverandering en daar gaat heel wat tijd inzitten. Helemaal als ik meerdere aspecten van mij zelf zou willen aanpakken.

Daarbij, als je iets wilt veranderen aan jezelf dan betekend dat je een gewoonte hebt ontdekt bij jezelf waar je het niet mee eens bent. Belangrijk is om eerst eens af te vragen of dat correct is. Moet ik wel aardiger zijn tegen mijn collega’s? Is het wel belangrijk om nog 3 kg af te vallen? Zal het eigenlijk wel lukken om meer tijd door te brengen met mijn liefje? Kortom, is het realistisch en ben ik niet te negatief bezig.

Is het wellicht verstandiger om vaker ‘nee’ te zeggen? Moet ik perse in die oude spijkerbroek of is het gewoon tijd voor een nieuwe? Heeft mijn liefje wel meer tijd voor mij nu hij een nieuwe studie is begonnen. Er is een kans dat ik, als gevolg van de ‘goede’ voornemens, een meelopende, chagrijnige doordrammer zal worden. Dat kan nooit de bedoeling zijn.

Het lijkt mij beter als ik helemaal niets verander. Laat dat mijn goede voornemen zijn voor 2011.

Over mijn ambities heb ik al iets gezegd deze maand. Daar kwam vooral uit dat het toekomstbeeld wat ik voor ogen had niet haalbaar is. Het gevolg daarvan is dat er nieuwe doelen bepaald gaan worden. Daar ben ik nog mee bezig. Mocht er uit deze zoektocht wat concreets naar voren komen dan laat ik dat jullie weten.

Of weten jullie nog wat leuks?

Ook zo’n vraag.

Mis je nog iets?

Ik merk dat ik achterdochtig wordt. ‘ Hoezo?’ vraag ik,’ wat zou ik moeten missen dan?’. ‘Nou, gewoon, iets, een doel in je leven, een missie’. ‘Oh, je bedoelt een Drive?’. ‘Ja, dat bedoel ik’.

‘Nee’, zeg ik,’ daar mis ik helemaal niets van’.

Vandaag mijn bed. Ja, tis zo’n dag.

Op andere dagen overal waar ik samen met mijn lief ben.

Sinds mijn grootste angst werkelijkheid is geworden heb ik daar niet zo veel meer over te melden. Laat ik het daarom over wat anders hebben. Weet je wat? Ik schrijf, speciaal voor jullie, een gedichtje over.

Filosofie

Ik ken het klappen van de zweep,
ik ken de regels van het spel,
ik ken de zin van het bestaan,
maar als ik drink dan gaat het wel.

(van Jan Boerstoel)

De motivatie voor het plaatsen van dit gedicht heb ik gevonden in het feit dat ik een bonkado heb gekregen van mijn werkgever als dank voor de getoonde inzet van afgelopen jaar. Oja, en een gezond 2011 toegewenst. Right…
Die bonkadobon gaat ingeleverd worden bij mijn vrienden…hips… van Gall&Gall.

… kerstdag. Hopelijk hebben jullie allemaal een geweldige kerst met veel gezelligheid en liefde. En kerstkaarten.

Wij hebben veel kaarten gekregen met een Kerstman erop.

en leuke kaarten van belangrijke mensen en kaarten met belangrijke mensen erop.

En andere kaarten met verschillende onderwerpen.

Waaruit blijkt dat Rommel mijn idee van gisteren begrepen heeft en medewerking verleent aan de uitvoering van mijn voornemen. Want wie zien we daar aan de linkerkant van de derde foto? Juist, lief Rommeltje.

Kom op zeg, ik heb wel weer genoeg gejankt dit jaar. Het is bijna kerst en volgend weekend begint 2011 alweer. Vooruit kijken is het motto vandaag.
Vooral naar morgen want dan kerstbrunch bij paps & mams. Lekkor!

Geen idee of ik morgen tijd heb (lees: zin) om te bloggen. Daarom nu alvast een kerstfoto.

Spinner onder de kerstboom. Goed voornemen voor komende tijd is ook eens foto’s maken van Rommel. Die komt er maar bekaaid vanaf met zo’n sletterige aandachtvragende KUKA in huis.

Vroeger, toen ik net uit huis was, kookte ik zoals mijn moeder. Dat betekend vaker aardappelen in de week, zeg 5 keer per week. In die tijd was er ook een serie op tv die zo rond bereiden van eten tijd werd uitgezonden. Hercules, een bijzonder afleidende serie waardoor de aardappelen met enige regelmaat aanbrandde. Ik heb dat later opgelost door vaker rijst en pasta te eten. Die dan soms wat doorgekookt was maar dat had ik er voor over.
Wel jarenlang gedacht dat ik toch niet zo’n keukenprinses was dan ik gehoopt had. Dat blijkt echter alles mee te vallen. Zo kan ik u vertellen dat ik nooit aangevallen ben door mijn eigen eten.

Het feit dat Steve lacht als mijn tante To zie ik als een extraatje.

Met dank aan Alexander die het op zijn site heeft gepost waardoor ik het kon vinden.