Maand: november 2012

Een mindere dag

Soms gaat het goed, andere dagen gaat het minder goed. Vandaag is het zo’n dag. Ik was vanochtend op de sportschool, voor een fitness rondje. Met recht een rondJE te noemen. Na opwarmen op de loopband, waarbij uiterste concentratie gewenst was om op de band te blijven, zijn we, mijn sportmaatje was ondertussen gearriveerd, gaan fietsen. Dan kunnen we zitten. Daarna hebben we de beenspieren aan het werk gezet. Daar kunnen we bij zitten . Hierna vond ik ergens een restje moed om de rug-, en bovenarmspieren te pijnigen. Daar kan ik bij zitten. Toen was de koek op en sleepten wij ons de trap op richting de kleedkamer.

 

Trap af, met mijn zwabberbenen naar huis gelopen alwaar twee uur voorbij ging voordat ik kon gaan douchen.
Rotdag.

De kapstok

In de tuin staat een voederstation. Deze bestaat uit een lange rechte paal met daaraan een aantal haken alwaar vetbollen, netjes pinda’s of andere vogelgerelateerde artefacten gehangen kunnen worden. We noemen het de kapstok. De bedoeling is dat het wat helpt om de kleine vogels in de buurt de komende winter door te helpen. Vooral koolmeesjes kunnen dat goed gebruiken want die hebben het moeilijk. Heeft iets met boomschors van een specifieke boom te maken welke er wel of juist niet voldoende is. De details hiervan zijn mij wederom ontgaan. In ieder geval is dit een poging de mezen de winter door te loodsen. Vandaag bleek dat de gevederde vrinden de kapstok weten te vinden. Maar wat zien wij daar? Dat zijn niet de ietsiepietsie kleine vogels die ik in gedachten had bij het plaatsen van de kapstok. Wij zagen een Vlaamse gaai, gevolgd door een halsbandparkiet*. 
Dat was even slikken. Na enig nadenken kwam ik tot de conclusie dat ook deze vogels de winter door moeten komen. Zo meteen nog maar wat nieuwe bollen ophangen want ze gaan wel extra hard zo.
 *) Als ze het konden beargumenteren zouden ze wellicht het argument aan brengen dat ze zichzelf als relatief klein zien. Tenslotte zijn ze opvallend kleiner dan een raaf, reiger, aalscholver of pterosaurus. Waarbij ik zou beredeneren dat dit wellicht zo is maar dat deze  laatste a. uitgestorven is en daarom niet relevant (streng he, maar ik moet ergens een grens trekken) en b. geen vogel is. Waarna de Vlaamse Gaai en de halsbandparkiet zouden kunnen zeggen dat dit de vermoedelijke voorvader is van vogels. Waarna ik zou zeggen dat zo’n beest niet eens op de kapstok zou kunnen zitten want dan ging het ding stuk en daarna zouden de gaai en parkiet niet meer weten waar het argument nou eigenlijk over ging want zo slim zijn ze niet. Daarbij kunnen ze (nog) niet praten.

Project: Sjaal

Had ik toch een fleece vest gekregen van mijn goede vriend Yves. Die van de sopjes, zeepjes en lekkere luggies. Die Yves. De man bevind zich al jaren niet meer onder de levenden en toch krijg ik nog steeds cadeaus van hem. Beetje creepy maarja, je mag een gegeven paard niet in de bek kijken. Helaas weet (wist?) hij, zoals dat zo hoort bij mannen, mijn maat niet zo goed. Daarom zat het vest net niet en daarom helemaal niet goed. Weggooien is zonde en daarom lag het al twee jaar in de kast. Op de klusjesstapel dus ik was er wel wat mee van plan. Lekker zacht stofje, dat dan weer wel. Het is uiteindelijk een sjaal geworden. Hoe doe ik dat?


Stap 1. Men neme een oude/ongewenste sweater. Let erop dat de stof enigszins rekbaar is en niet rafelt. Knip er stroken uit. Deze moeten minstens tien centimeter breed zijn. Die van mij waren twaalf en zo kon ik drie stroken knippen nadat ik de rits al had verwijderd. De stroken naai je aan elkaar zodat je een hele lange strook stof heb. Mijn strook was meer dan 3 meter.Whoehoe!

Stap 2. Zet de naaimachine op een grove zigzagsteek. Rek de stof iets uit voordat je het naait. Zo maak je een sla-rand. En dat zit er uiteindelijk zo uit.

Stap 3. Maak vouwen in de strook en zet deze vast met spelden. De vouwen worden leuk als je ze van twee tot vier centimeter vouwt. Vouw het lekker dicht tegen elkaar aan zodat je sjaal er lekker rafelig uit gaat zien. Naai rechtdoor het midden. Als je niet tevreden bent met sommige vouwen, dat zet je die daarna nog een keer vast (je hoeft niets los te halen) en naai je het nogmaals.

Stap 4. Doe je nieuwe sjaal om en geniet van je warme nek. Lekker net op tijd voordat het echt koud wordt.

Een betere, maar wel in Engels, instructie vind je op deze site van instructables.

Zuurkoolschotel



Het is zo het weer ervoor. Ineens, lijkt wel. Daarbij ligt dat zakje gedroogde paddenstoelen te niksen in mijn keukenkastje. Daar moet nodig iets mee gebeuren. Lekker met zuurkool.
Wat heb ik ervoor gebruikt:
·         9 gram gedroogde paddenstoelen
·         2 kruimige aardappelen
·         1 pastinaak
·         1 winterwortel
·         1 zakje zuurkool van ongeveer 500 gram
Zo heb ik het gemaakt:
·         Eerst heb ik de paddenstoelen gedurende 30 minuten geweekt in gekookt water.
·         Ondertussen het ik de aardappels geschil en de beide wortels schoon gemaakt en in stukken gesneden. Deze heb ik in een weinig water, pas op voor droogkoken, gedurende bijna 20 minuten gekookt en daarna afgegoten.
·         Ondertussen is de zuurkool afgegoten en lekt uit in een vergiet. Mocht je niet zo van zuur houden kun je de kool kort koken maar ik heb dat niet gedaan.
·         De paddenstoelen heb ik ook afgegoten en dit weekwater opgevangen. De paddenstoelen zelf heb ik kleiner gesneden en toegevoegd aan de aardappels en wortels.
·         Ondertussen zet ik de oven aan 200 graden C zodat deze al lekker warm wordt.
·         Hierna de boel tot stamppot gestampt. Omdat het te droog was heb ik  wat weekwater van de paddenstoelen toegevoegd totdat de massa de gewenste dikte van de massa had gekregen. Beetje zout en peper naar smaak toegevoegd.
·         Zuurkool onderin een ovenschaal gedaan. De aardappelwortelpuree erboven op gelegd.
·         In de oven gedurende 30 minuten op 200 graden C.
Was een lekker hapje. Doe ik nog eens.  Als je het ook wilt maken, je kan wat room aan de puree toevoegen als je dat lekker vindt. Ik had dat wellicht wel gedaan als ik room in huis had gehad. Volgende keer serveer ik er ook een burgertje bij maar deze dag waren we niet zo enorm hongerig en bleek dit voldoende te zijn om de maagjes te vullen.
Zijn er nog vragen?

Sinterklaas in de sauna

Mensen die mij kennen weten dat ik het zo nu en dan plezierig vind om in mijn blote kont in een warme ruimte te zitten. U kunt zich afvragen waarom dat is en daar heeft u alle recht toe. Mede omdat ik mij dat ook zelf afvraag. Vooral als ik mij in eerdergenoemde warme ruimte bevind. Het is niet alsof ik op dat moment iets beters te doen heb.

 

Het gevolg van, met enige regelmaat, naar de sauna gaan, want daar heb ik het natuurlijk over, is dat ik nieuwsbrieven krijg van deze etablissementen. Met kortingen, aanbiedingen, uitleg over waarom het allemaal zo gezond is en andere onderwerpen waar men een nieuwsbrief mee kan vullen. Vreemd genoeg staat er bijna nooit wat nieuws in, maar dit terzijde. Het onderwerp van de deze week ontvangen email is: Sinterklaas in de sauna. 
Vind ik prima. Kan de beste man een beetje bijkomen na al die nachtelijke bezoeken aan onze daken. Daarbij wordt het lijf door regelmatig saunabezoek ook wat gehard en daardoor minder vatbaar voor verkoudheid en griep. Want je moet er toch niet aan denken dat de goedheiligman net in deze periode met een snotneus rondloopt. Hopelijk maakt hij er een lekkere dag van met bezoek aan verschillende sauna’s en stoomruimtes, een paar fijne baantjes zwemmen in het bad met als afronding een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Het zou best gezellig kunnen zijn met Sinterklaas in de stoomruimte.
Hopelijk houd hij wel zijn mijter op want je zou zo’n man anders niet herkennen.

Uitdaging op vakantie


Zo af en toe waag ik mij aan een puzzel. De laatste tijd vooral op papier in de vorm van Sudoku. Vorige weken was ik op vakantie in den vreemde en in de vrijgekomen tijd* puzzelde ik zomaar mijn boekje vol. Lichte paniek maakte van mij meester. Wat te doen. Mijn puzzelpotlood was nog lang niet versleten. Sterker nog, het is een vrij nieuwe potlood waarvan alleen het gummetje op is*. Daarbij was er pas een kwart van de vakantieperiode verstreken. Restte mij nog anderhalve week om op te vullen met nutteloos vermaak. Groot was mijn opluchting toen bleek dat de plaatselijke super sudoku’s verkoopt. Wel extra moeilijk want het betreft Franse sudoku’s. Gelukkig staan de oplossingen (les solutions) er in.

Maarja, die zijn natuurlijk ook in het Frans.

*) Want geen was te doen, huis schoon te houden, tuin te schoffelen en kat uit te laten.
*2) Die gummetjes, zijn die u ook te klein of ligt het aan mij?

Wasgoed

Dat wat ik gisteren schreef is uiteraard nog steeds van kracht maar zal een kleine, nou zeg maar grote, achterstand oplopen als gevolg van de moeder der aller wasgoedbergen. Ik blijk heel goed in was wassen maar minder sterk in wasgoed opvouwen en opruimen. Dit weekend zal ik deze berg aanvallen en overmeesteren. Wish me luck.

Schulp


Het is drie jaar geleden dat ik de diagnose kreeg. Het is niet makkelijk geweest. Acceptatie is een lastig proces. Het kost veel tijd, veel moeite en veel, heel veel, tranen. Maar nu is het mooi geweest. En dat bedenk ik net op tijd om tegen een volgende muur aan te lopen. Want door te bedenken ‘iets’ te gaan doen gaan de obstakels die het gevolg zijn van mijn ziekte niet ineens opzij. 
De grootste beperking is mijn moeheid. En dan niet gewone moeheid als gevolg van actief bezig zijn. Die moeheid heb ik bijna nooit meer want ik krijg de kans niet. Nee, het is de moeheid die bij multiple sclerose hoort. Het is een vreemd soort moeheid, het voelt heel anders. Het is een verlammende soort die al de ledematen week maakt. Niet letterlijk maar zo voelt het. Alsof het lijf al aan het slapen is maar het hoofd niet. Althans, zo ervaar ik het. Kan voor een iedere MS-er heel anders zijn. En het overvalt mij. Net als ik denk dat het best goed gaat is het daar. Met het gevolg dat afspraken op een vast tijdstip lastig zijn. Niet dat zoiets bij  het begin al gedoemd is te mislukken maar ik kan het nooit met zekerheid zeggen. 
Ik dacht aan vrijwilligerswerk. Beetje kattenbakken verschonen in het dierenopvangcentrum, oude-van-dagen rondrijden voor de broodnodige frisse lucht of koffie schenken in iemands soos. Maar dan rekenen mensen, en dieren, erop je dat je op een bepaald tijdstip er bent. Dat kan ik niet garanderen.
Lastig, lastig.
Om heel eerlijk te zijn zou ik het liefst iets doen in mijn vakgebied. En daar vallen bovengenoemde voorbeelden niet onder.
Vandaag heb ik gesolliciteerd. Naar een onbetaalde functie met, naar ik meen, flexibele werktijden. Vanuit huis. In mijn vakgebied. 
Uw weblogger kruipt uit haar schulp.