Prikpen

Omdat ik ziek ben en een sterke wens heb niet ziekerder te worden prik ik een medicijn. In mijn been. Met een naald. Dat doe ik niet zo hops in ene, daar heb ik een hulpje bij. Eigenlijk heb ik twee hulpjes maar het gaat hier even om de PI. Dat is de Personal Injector. Wat het doet is dit; nadat ik de naald op het spuitje heb gemanoeuvreerd klik ik deze aan de PI. Dan, na een druk op de knop door mij, prikt deze snel en recht de naald door de huid zodat ik zelf de vloeistof in mijn spier kan duwen. Nou, dat is het. Ik zie alles. De naald, de vloeistof etc. Er zit zelfs een ledlampje op, echt disco! En nu hebben ze, dat is de fabrikant van het spulletje, een nieuwe manier van toedienen bedacht. Een pen. Hoe vernieuwend. Hoe werkt deze? Nou, je pakt de pen, doet de ampul open, die je niet goed kan zien want zit in de pen. Dan doe je de naald erop die je niet echt ziet omdat je het hoesje erop moet laten zitten. Dan rek je de pen uit zodat de naald in de pen verdwijnt. Op dat moment schiet het hoesje eraf. Je hebt de naald nog steeds niet gezien. De pen zet je op je been, je drukt op een knopje en de naald schiet in je been, dat zie je niet maar gebeurt wel. Dan moet je dat tien tellen zo laten zitten en dan haal je de naald en pen van je been. Klaar. Het grote voordeel, zei de verpleegkundige, is dat je de naald niet ziet. Pas aan het einde maar dan ben je al klaar. Fijn dat ze dat nog even zegt, alsof ik dat nog niet genoeg heb benadrukt in bovenstaand stukje.

Ik weet zeker dat hier een markt voor is. Voor mij echter is de lol eraf zo. Ik wil die naald zien. Ik wil zelf de vloeistof in mijn beenspier duwen. Die pen, dat wordt hem niet. Ik heb wel om een korter naaldje gevraagd. Want blijkt dat ik nu wel een aso lange naald gebruik. En misschien, heel misschien, durf ik, in de verre toekomt, dan zonder PI te prikken. Wel samen met het andere hulpje natuurlijk.