Ik heb ook zo’n zwak voor blauwe ogen

Ik zie je in de verte al staan. Je weet dat ik je zie. Lichtelijk geïndoctrineerd door je verschijning loop ik in jouw richting. Ik zie je een ontwijkende beweging maken. Toch loop ik verder. Als ik bij de plek ben aangekomen waar ik jouw net nog zag zie ik dat je naar mij staat te kijken vanachter een schuurtje. Je lichaamstaal zegt wel dat je schuw bent maar je doet tegelijkertijd niet erg je best om je te verbergen. Ik meen dat je dat nu zelf ook weet want je loopt naar mij toe. Niet in directe gang maar toch duidelijk in mijn richting. Ik blijf stilstaan en vraag mij af wat voor karakter jij hebt.  En dan, toch nog plotseling, bevindt jij je in mijn persoonlijke ruimte. Je kijkt naar mij met grote blauwe ogen waardoor er iets in mij smelt . Je fluistert iets maar, ook al ben je dichtbij, ik kan je niet goed verstaan. Je knipoogt en ik weet dat jij weet welk effect je hebt op mij. Ik let goed op want dit moment wil ik vastleggen voor later. Je mooie licht turquoise kijkers richten zich nogmaals op mijn gezicht en je buigt je snel naar voren. Voordat ik het weet heb jij mijn fotocamera in je snavel en laat je niet los. Rotvogel.