Schijnbaar is het ‘not done’ om Dr Martens naar een kerkdienst te dragen. Toch heb ik dat ooit gedaan. Ze paste namelijk erg goed bij de rode bloemetjesjurk die tot op mijn enkels hing. De jurk was erg netjes, voor mijn doen, en dat werd perfect gecompenseerd door de grove zwarte schoenen. Helemaal vanwege de groene veters die ik er de avond ervoor, speciaal voor de gelegenheid, in had geprutst. En mijn haar zat ook nog keurig opgestoken in een warrige knot. De kerkdienst, van het gereformeerde soort, duurde twee uur. Al die tijd zat ik opgesloten in een groot gebouw terwijl het buiten prachtig weer was. In mijn mooie jurk en netjes gekapt haar. Ik zal maar niet ingaan op de inhoud van de dienst want dan ga ik mensen tegen de schenen trappen. Dat bewaar ik voor een andere keer terwijl ik u nu wel kan melden dat betreffend bruidspaar, verbonden voor het leven in de ogen van onze lieve heer, allang uit elkaar is. Zonde, om maar eens een passend woord uit de bijbel te gebruiken, van die twee uur in dat schimmelige gebouw. Gelukkig had ik, vooral achteraf bekeken, zeer behoorlijk en comfortabele schoenen aan.
Hm, was dat toevallig ergens in stadje H in 't noorden? Daar waar een klein meisje lag te krijsen in een maxicosi? Waar Sonnetje een lange zwarte jurk aan had, die wellicht ook iets te strak en deels iets te transparant was voor die locatie? Nou ja, dat krijg je met zulke vreemde denkbeelden en geen kledingvoorschriften… 😉
Inderdaad, tevens was aanwezig een klein zangeresje die een loepzuivere versie van poesiemauw ten gehore gaf. En hierdoor de kerk mocht verlaten. Goede truc, had ik die maar verzonnen.
Ik snap ook niet dat men nog de moeite doet om voor de kerk te trouwen…
Hahaha! Soms denk ik wel 'es: bruiloften who needs that? 😉