Schulp

Het is drie jaar geleden dat ik de diagnose kreeg. Het is niet makkelijk geweest. Acceptatie is een lastig proces. Het kost veel tijd, veel moeite en veel, heel veel, tranen. Maar nu is het mooi geweest. En dat bedenk ik net op tijd om tegen een volgende muur aan te lopen. Want door te bedenken ‘iets’ te gaan doen gaan de obstakels die het gevolg zijn van mijn ziekte niet ineens opzij. 

De grootste beperking is mijn moeheid. En dan niet gewone moeheid als gevolg van actief bezig zijn. Die moeheid heb ik bijna nooit meer want ik krijg de kans niet. Nee, het is de moeheid die bij multiple sclerose hoort. Het is een vreemd soort moeheid, het voelt heel anders. Het is een verlammende soort die al de ledematen week maakt. Niet letterlijk maar zo voelt het. Alsof het lijf al aan het slapen is maar het hoofd niet. Althans, zo ervaar ik het. Kan voor een iedere MS-er heel anders zijn. En het overvalt mij. Net als ik denk dat het best goed gaat is het daar. Met het gevolg dat afspraken op een vast tijdstip lastig zijn. Niet dat zoiets bij  het begin al gedoemd is te mislukken maar ik kan het nooit met zekerheid zeggen. 

Ik dacht aan vrijwilligerswerk. Beetje kattenbakken verschonen in het dierenopvangcentrum, oude-van-dagen rondrijden voor de broodnodige frisse lucht of koffie schenken in iemands soos. Maar dan rekenen mensen, en dieren, erop je dat je op een bepaald tijdstip er bent. Dat kan ik niet garanderen.

Lastig, lastig.

Om heel eerlijk te zijn zou ik het liefst iets doen in mijn vakgebied. En daar vallen bovengenoemde voorbeelden niet onder.

Vandaag heb ik gesolliciteerd. Naar een onbetaalde functie met, naar ik meen, flexibele werktijden. Vanuit huis. In mijn vakgebied. 

Uw weblogger kruipt uit haar schulp.