Meds onderweg deel 2

Als je geen koelkast hebt dan neem je er een mee. Dat is best makkelijk in de auto’s tegenwoordig. Maar wat als je ook nog ergens gaat overnachten, de koelkast niet zo lekker de spullen die erin zitten afkoelt en een serieus grote herrie maakt. Dan kan het zijn dat het ding je medicatie niet toevertrouwd en het best handzame boxje niet in je slaapkamer op het logeeradres wilt hebben. Blijkt dat er, van mijn medicijnen, nog steeds een versie bestaat die niet in de koelkast bewaard moet worden. Deze heeft niet meer de voorkeur omdat het spulletje eerst aangemaakt moet worden. Vloeistof bij poedertje, niet schudden maar even wachten, oplossing opzuigen, naald erop en gaat met die banaan.

En dan kom ik er achter dat deze, geprepareerde spuit, niet op de Personal Injector past.

Je trekt de huid waar je gaat injecteren met je ene hand een beetje strak. Zet dan de naald in het been met een beweging gelijk het gooien van een dartpijltje. Wablief? Wat ze bedoelen te zeggen is dat de naald in een keer in het spierweefsel moet zitten en dat er daarom een beetje vaart bij is. Ik deed er een kwartier over om de naald daadwerkelijk in mijn been te krijgen. Gedurende die tijd bleef de naald boven mijn been hangen. En hoe vaak ik ook 1..2.. dacht, mijn hand ging niet naar beneden. Er waren flink wat mentale aanmoedigingen nodig van mijzelf om het, uiteindelijk, toch voor elkaar te krijgen.

Dit jaar, op vakantie, ga ik de Avonex geheel zelf, zonder apparaatje whatsoever, in mij been wroeten.
Ben stoer of ben ik stoer?