Snowboots

Een strenge winter zou het worden. Dat wist men al in oktober te vertellen. Dat het begin november al behoorlijk koud zou worden. Niets van gemerkt. Nou, dan zou het weer op de helft van die maand omslaan en verschrikkelijk koud worden. Het was nat en vochtig buiten maar niet koud. Ik had mijn winterjas nog in de kast hangen. Maar, zo vertelde ze mij, de kou kwam er nu toch echt aan. Het zou zo koud worden dat Sinterklaas na aankomst direct rechtsomkeer met zijn boot zou maken om naar het warme Spanje terug te gaan. De oude man kwam, vulde schoenen, had zijn avond en ging alleen terug naar Spanje omdat dit nu eenmaal de traditie is. Had niets met het weer te maken. En ik droeg mijn herfstjack als ik naar buiten ging. Ze wisten het nog niet zeker maar het zou zomaar een witte kerst kunnen worden. Ik heb al jaren geen witte kerst meegemaakt, misschien nooit. Dus ik verheugde mij er behoorlijk op. Het werd geen witte kerst. Het werd geen bevroren kerst. Het werd een natte kerst. En redelijk warm voor de tijd van het jaar. De jaarwisseling dan? Ik hoorde niets meer van de weervoorspellingen want ik luisterde er niet meer naar. Of dit voortkwam uit groeiende desinteresse of een licht sluimerende teleurstelling durf ik niet te zeggen. De eerste paar dagen van dit jaar gaven eenzelfde beeld qua weer als de laatste 2 maanden van het jaar ervoor. Het werd wel steeds iets kouder maar nog steeds niet echt van dat gure winterweer wat wel beloofd was. Maar dan eindelijk, aan het uiterste eind van januari terwijl februari nog niet eens echt begonnen was werd het koud. Heel koud. Guur eigenlijk. En wit. En eindelijk kon ik mijn, door de voorspellingen in oktober gestimuleerde, aankoop van snowboots verantwoorden.