Kopje koffie

Ik kan in verschillende talen koffie bestellen. Want ik kom nog wel eens in den vreemde maar daarmee veranderd mijn dorstgevoel of cafeïne behoefte helemaal niet. Het bestellen van het zwarte goud is een van de eerste dingen die ik kan in het buitenland. Vaak is de soort koffie die ik kan bestellen afhankelijk van wanneer ik verbleef in desbetreffend land. Zo kan ik in het Frans een Café au lait bestellen terwijl ik nu never nooit meer melk in mijn koffie wil. Ik drink zelfs helemaal geen lait meer. Ja, sojamelk, dat wel. Dat bestelde ik dan ook toen ik in Londen woonde. Daar zijn heel wat ‘one soy latte, medium, no sugar’ door de keel gegaan. Mijn kennis van de Duitse taal is minder ontwikkeld en daar kom ik dan niet verder dan ‘ Ein Kaffee bitte’ waarna ik afwacht wat mij wordt voorgeschoteld. Meestal een lekker bakkie pleur dus geen klachten. Sinds kort kom ik wel eens in Portugal en ook daar kom ik aan mijn trekken. Door mijn ‘dois bicas, se faz favor’ wordt ook mijn wederhelft voorzien van een klein kopje koffieconcentraat waar een espresso bij vergelijking een bakje slap aftreksel blijkt te zijn. Ik heb zelfs in een afgelegen en bijna vergeten gebied van Europa een kop koffie verkregen door ‘Caife Dubh, le do thoil’ te mompelen. Dat zijn, Nederlands meetellen, zes talen. Onbegrijpelijk dat ik nu geen kop koffie voor mijn neus heb staan. Want, geloof het of niet, ik ben met al mijn taalkundige handigheden een te lui zwijn om, in mijn eigen huis, de trap af te lopen naar de keuken.